Ludzie lubią rzeczy dla nich użyteczne - odpowiada to przyjaźni utylitarnej, czyli praktycznej, użytecznej. Ludzie cenią przyjemności, dlatego część relacji przyjacielskich opiera się na przyjemności. Wreszcie, ludzie cenią to, co naturalnie jest dobre. Odpowiada temu przyjaźń między dobrymi ludźmi z powodu ich prawego charakteru.

         Z przyjaźnią opartą na użyteczności mamy do czynienia, gdy ludzie wchodzą we wzajemne relacje kierowani chęcią uzyskania korzyści. To rodzaj przyjaźni, jaka występuje między partnerami w interesach lub politykami. Jest to również, jak twierdzi Arystoteles, najsłabszy typ przyjaźni, bo "ci, którzy są przyjaciółmi ze względu na wzajemną użyteczność, rozchodzą się, kiedy nie mają już z przyjaźni żadnych korzyści".

         Wśród młodzieży najczęściej zdarza się przyjaźń dla przyjemności. Bazuje ona, według Filozofa, na wątłych podstawach, bo ludzie zmieniają upodobania wraz z wiekiem.

         Pełnowartościowa przyjaźń ma miejsce między osobami o prawej naturze. Arystoteles mówi, że "przyjaźń doskonała jest przyjaźnią między ludźmi, którzy są szlachetni i dzielą te same cnoty". Jest doskonała, bo należy do najbardziej trwałych, a korzyści są identyczne dla obu jej uczestników. Doskonałą przyjaźnią mogą jednak cieszyć tylko osoby w starszym wieku. Arystoteles wyjaśnia, że dzieje się tak dlatego, że musi upłynąć bardzo długi czas, zanim zalety człowieka ukształtują się w wystarczający sposób, by mógł nawiązać doskonałą relację przyjacielską. Pocieszeniem jednak dla osób młodszych niż wiek sędziwy, a chcących cieszyć się doskonałą przyjaźnią, jest znacznie dłuższa długość życia, niż za czasów Arystotelesa, czyli około 5 i pół tysiąca lat temu.

         Użycie wielkiej litery w wyrazie "filozof" jest celowe. Według profesora Ryszarda Stachowskiego, Arystoteles, jako jedyny wśród filozofów uzyskał prawo do wielkiej litery, gdy nazywamy go Filozofem.